W takich miejscach, jak moja okolica, zawsze powstaje swego rodzaju tygiel, który rodzi typy ciekawe i niepowtarzalne. Chodząc na spacery z synem codziennie widziałem jakieś scenki, twarze, sytuacje, które były warte tego, aby je utrwalić w pamięci, nie dopuścić do tego, aby bezpowrotnie przepadły. Zacząłem zabierać z sobą aparat fotograficzny i robić zdjęcia, nie mając zamiaru ich publikacji. W tamtych czasach takie zajęcie dawało poczucie wolności, tak bardzo potrzebne nam wszystkim. Zdjęć przybywało, zebrało się ich kilkaset. Ponieważ były robione raczej na marginesie fotografii rodzinnej i traktowałem je trochę po macoszemu, przeleżały wiele lat w postaci negatywów. Kiedy kupiłem komputer i skaner wiele z nich ujrzałem po raz pierwszy.

Gdy później oglądałem dokładniej to, co sfotografowałem, zobaczyłem wyraźnie, że trzymałem się dość ściśle tych trzech kierunków, o których napisałem na początku. W tym materiale one się wyraźnie wyodrębniają - inne postaci zaludniają miasto, inne wieś, a jeszcze inne rynek. I choć dzieci, widoczne na tych zdjęciach to dziś osoby pod sześćdziesiątkę, zastanawiam się, czy to wszystko minęło bezpowrotnie. W ciągu ostatnich miesięcy wiele kilometrów przeszedłem bocznymi ulicami mojej dzielnicy, szukając dawnych klimatów miejsc i dawnych typów ludzkich. Coraz trudniej je znaleźć, miasto zalewa nasz "Kresowy" Łazarz. Ale choć ginie materia, zamiast trawy ziemię pokrywa beton, nie ma już w okolicy oraczy, kosiarzy i pasterzy, to przecież jakiś duch, specyfika tego miejsca przetrwała. Myślę, że o źródeł łazarskiej odrębności leży właśnie ta kresowość, mieszany wielokrotnie przez historię i postęp charakter tej części poznańskiej zbiorowości. A cząstką jej czuję się i ja, przybysz, daleko stąd urodzony i wychowany, który ostatecznie swoje miejsce znalazł właśnie w tej niewielkiej dzielnicy, pozbawionej dużych fabryk, dzieł sztuki i architektury, ale obfitującej w bliskich mi ludzi. Znam ich i oni mnie znają.